Hermine Landvreugd, Nederlands schrijfster van verhalen en boeken voor kinderen is geboren op Texel. Ze volgde een toneelopleiding die ze echter niet af maakte. Daarna ging ze naar een schrijversvakschool.

In 1993 debuteerde Landvreugd met verhalen in Het zilveren theeëi, in 1996 gevolgd door de verhalenbundel Margaretha bleef het langst liggen. Samen met de verhalen van Kont achteruit. Hoerig (1999) werden deze bundels verzameld in De telefooncelshow (2000). De verhalen van Landvreugd worden in de kritiek, vanwege hun nihilistische strekking en hun nadruk op seks, gekenschetst als ‘dirty realism’, een aanduiding voor een Amerikaanse literaire stroming. Korte tijd werd ze ook gezien als lid van de ‘generatie nix’, waartoe ook Joost Zwagerman en Ronald Giphart werden gerekend toen die zich afzetten tegen het ‘academisme’ in de literatuur.

Vanaf 2000 verscheen alleen nog jeugdliteratuur van Landvreugd. Dat begon met Willem is een weerwolf (2000), waarvoor ze de Vlag en Wimpel van de griffeljury kreeg. Daarna volgden voor negen- tot dertienjarigen Sofie en de vergeetziekte (2002), Koen van achter de sterren (2002) en Ik ben Willem! (2003).

Hermine Landvreug schreef columns voor o.a.
• Viva!,
• Playboy,
• Parool 

Co-auteur de serie ‘Ik Ben Willem” 

Vertaling van Willem is een Weerwolf in het Duits (2003)
Rückwärts durch die Luft