In 1993 debuteerde Landvreugd met verhalen in Het zilveren theeëi, in 1996 gevolgd door de verhalenbundel Margaretha bleef het langst liggen. Samen met de verhalen van Kont achteruit. Hoerig (1999) werden deze bundels verzameld in De telefooncelshow (2000). De verhalen van Landvreugd worden in de kritiek, vanwege hun nihilistische strekking en hun nadruk op seks, gekenschetst als ‘dirty realism’, een aanduiding voor een Amerikaanse literaire stroming. Korte tijd werd ze ook gezien als lid van de ‘generatie nix’, waartoe ook Joost Zwagerman en Ronald Giphart werden gerekend toen die zich afzetten tegen het ‘academisme’ in de literatuur.